Kategoria: Bez kategorii

Myślę, że „ Rok zająca” spodoba się każdemu, kto czasem chciałby uciec do głuszy ze swojego przytłaczającego życia wypełnionego rozczarowującymi go ludźmi i przez dłuższą chwilę podporządkować się rytmowi natury i poczuć jej siłę na własnej skórze, a może też nawiązać więź ze stworzeniem, które pozostanie wierne mimo swej dzikiej natury.

Jako kobieta z dziko bijącym sercem i dostępem do żywego pożądania, wierzę w ten rodzaj sprawdzania w relacji z ciekawością z głowy, serca jak i genitaliów, tego co jest w relacji i co czujemy do siebie nawzajem.

Jestem pewna, że nie ma jednego sposobu przeżywania żałoby, uważam też, że nie ma jednego schematu zachowywania od zapomnienia.

Od rana delektuję się darami płynącymi z łączności z kobietami. „ Nienasycone” okazały się owocem projektu kobiet, które postanowiły zaszaleć kreatywnie przywołując historie 14 sławnych kobiet, bawiąc się przy tym w przebieranki i czarując w kuchni, co jest oczywiście ogromnym uproszczeniem w stosunku do ogromu twórczej pracy jaką wykonały, ale pisząc to uśmiecham się do… Więcej »

„Tekst był fikcją okraszoną taką wyobraźnią, że po skończonej lekturze czytelnik z niepokojem rozglądał się dookoła, niepewny, czego właśnie doświadczył. Był przesycony prawdziwością.”

W pierwszym tygodniu po urlopie, dostałam od przyjaciółki książkę: „ Przynależność. Jak przypomnieć sobie drogę do domu.” Toko-Pa Turner. Czekała na mnie schowana w szufladzie w moim gabinecie i niedługo po tym jak ją otworzyłam, zobaczyłam powitalny tekst autorki. Przytoczę go tu w całości: „ Dla buntowników i odmieńców, dla czarnych owiec i outsiderów. Dla… Więcej »

Wielokrotnie jęczałam podczas czytania, że ta książka jest za długa. To było wtedy, gdy brakowało mi na nią miejsca w życiu i w sobie. Mówiłam: 540 stron, serio ?! Kto ma tyle czasu, by czytać książki tej grubości !? Czytałam ją fragmentami przez pół roku i doszłam do połowy. Czytałam wieczorami po pracy lub w… Więcej »

„ Myślę, że gdybym nauczyła się bardziej przyjmować To Co Już Jest zamiast toczyć z tym walkę, wyobrażając sobie, że powinno być inaczej, byłabym bardziej zadowolona z życia.”

Bo chodzi właśnie o Chwile, złożone ze spojrzeń, czucia, emocji, obrazów i tego co się dzieje na styku kontaktu.
Tego nie da się przekazać, chociaż słowa są kolorowe i elastyczne i lubię się nimi bawić bardzo.
Tego co dobre i przeżyte głęboko, może właśnie nie warto rozgadywać, rozpraszać?

Czasem jest pokusa, by się silić na obiektywność, która z góry już jest niemożliwa do osiągnięcia w pojedynkę.
Jeśli celem jest spotkanie w relacji dwóch osób, to jest to spotkanie perspektyw.
Wtedy ważne się staje, czy mówimy o swoich perspektywach by ustalić/ rozsądzić, która jest ważniejsza, prawdziwa, prawidłowa, zdrowa, mądrzejsza, dojrzała…, wtedy trudno mówić o relacji, to jest raczej spotkanie w sprawie racji.